รู้สึกโชคดีอีกแล้ว ที่ได้ดูหนังแล้วชอบโดยที่ไม่เคยดูหนังตัวอย่าง ไม่เคยอ่านรีวิวหรือสปอยล์มาก่อน อย่างมากที่สุดก็เห็นโปสเตอร์หนังตามเพจต่างๆ นั่นทำให้รู้สึกเต็มอิ่มกับเมนูเรื่องนี้ค่อนข้างไปทางบวก เพราะปราศจากการชี้นำแบบที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นหนังประเภทไหน และ ตัวอย่างหนังมาเปิดเผยบางฉากออกมาให้เห็นก่อนอะไรแบบนั้น
หลังจากดูจบเลยรีบมาเขียนทันทีเพราะกลัวจะลืมอารมณ์นี้ รู้สึกได้เลยว่าเป็นหนังสยองขวัญจิตๆ ที่จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องล่าสุดที่ดูแล้วชอบเป็นเรื่องไหน แต่เรื่องนี้ทำให้ความรู้สึกแบบอิ่มเอมกลับมา แม้โดยที่หนังเองจะไม่ได้เพอร์เฟคมากก็ตาม
ความรู้สึกต่อไปที่เขียนนี้…หากยังไม่ได้ดูอาจจะถูกสปอยล์ได้นะครับ
ส่วนตัวคิดว่าหนังเรื่องนี้หากเคยทำงานให้บริการ การต้องเซอร์วิสเอาใจลูกค้ามาก่อน จะรู้สึกเข้าใจสิ่งที่เชฟสโลวิกเป็นก็ได้ โดยเฉพาะหากเป็นอาชีพที่ต้องเอาใจกลุ่ม “อีลีท” (Elite) การที่มีเงินเป็นถุงเป็นถัง สิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นต้องการมักจะมีความคาดหวังสูงตาม ทั้งสินค้าและบริการ ในสังคมจริงเราจะได้เห็นการแบ่งแยกออกไปเพื่อรับบริการที่ชัดเจน เช่น ภัตตาคารหรู, เลาจน์ที่สนามบิน, ที่จอดรถซุปเปอร์คาร์ , ห้องรับรองของธนาคาร ฯลฯ
คนเหล่านั้นทำให้ตัวตนการตั้งใจทำอาหารแบบ Fine Dining ของเชฟสโลวิก ต้องมาพบเจอหลายรูปแบบตามไป เช่น คนรวยที่อาศัยความมีเงินของตัวเองไปกินอาหารเลิศหรูได้บ่อยๆ จนสามารถคลั่งไคล้ขั้นตอนการทำอาหารแบบละเอียดๆ พูดได้เป็นฉากๆ แต่ก็ดีแค่คำพูดเพราะขาดการเข้าใจจริงๆ, นักวิจารณ์อาหารแม็กกาซีนดังที่คอยแต่จะจับผิด หรือ เศรษฐีหลายๆ คนที่มากินของแพงก็เพราะแค่ว่า “มันแพง” โดยไม่ได้มองถึงความตั้งใจของเชฟ เป็นต้น
นั่นทำให้เชฟสโลวิกเกิดความไม่สนุกกับการเป็นเชฟและ “เบิร์นเอาท์” จนสู่การ “เป็นบ้า” พาไปยังความโศกนาฏกรรม พร้อมที่จะพังอีโก้ของเหล่ามหาเศรษฐี โดยใช้จิตวิทยาขั้นสูงรวบรวมคนที่คิดเหมือนกันมาเป็นพวกกัน เหมือนกับ Project Mayhem ใน Fight Club – ไฟท์คลับ ดิบ ดวล ดิบ (1999) นั่นเลย
หากถามว่าคนมีเงิน มีความคาดหวังแล้วมันผิดตรงไหน? เอาจริงๆ มันก็ไม่ผิดหรอก ถ้ามันอยู่ในสถานการณ์พึงพอใจจากทั้งสองฝ่าย เพียงแต่หนังคงอยากจะเล่าถึงการแก้แค้นจากชนชั้นบริการเท่านั้นเอง โดยการจับมัดไปอยู่เกาะห่างผู้คนแล้วสังหารให้คนเหล่านั้นยอมรับให้อีโก้ถูกเผาสลายไปพร้อมกับร่างกายนั่นแหละ และส่วนตัวคิดว่าคล้ายที่ “พง จุน-โฮ” บอกถึงตัวละครของครอบครัว คิม กีแท็ก กระทำกับครอบครัวหัวหน้าพัก ในหนังเรื่องชนชั้นปรสิต Parasite (2019)
นางเอกรอดเพียงเพราะไม่ใช่ “คนรวย”?
ข้อเสียของหนังก็คือ ไม่ได้เกริ่นที่มาที่ไปและการเชื่อมโยงของตัวละครกันมากหนัก แต่ส่วนตัวก็คิดว่าเพียงพอแล้วกับหนังโรคจิตถ้าจะฆ่าใครแบบไร้เหตุผล และค่อนข้างเป็นสูตรสำเร็จของหนังแนวนี้เหมือนกัน ที่ตัวเอกมักจะรอดจากเหตุการณ์ได้สักทางนึง และยังคิดได้อีกแบบว่า นางเอกอาจจะไม่รอดก็ได้ ซึ่งเชฟ “อาจจะ” วางยาพิษในชีสเบอร์เกอร์ก็ได้ เพราะความตั้งใจตามแผนคือไม่มีใครรอดออกไป
หรือถ้าจะรอดก็เพียงเพราะเข้าใจอาชีพขายบริการของนางเอก ที่ต้องเอาใจแขกให้พึงพอใจนั่นแหละครับ รวมถึงการที่นางเอกใช้ไหวพริบจี้จุดได้ถูกจุด ทั้งเห็นจุดอ่อนที่เชฟเปิดเผยเองและจากการที่ได้เห็นความลับในห้องของเชฟ ซึ่งรวมกับที่นางเอกเล่าให้เชฟสโลวิกฟังว่า บางครั้งเค้าก็ประทับใจแขกและสนุกไปกับลูกค้าเหมือนกัน นั่นทำให้เชฟรำลึกถึงเมื่อตัวเองทำงานไปพร้อมกับความสุข แม้สิ่งที่ทำตอนนั้นมันจะเรียบง่ายกว่าปัจจุบันก็ตาม
สิ่งที่ทำให้ชอบเรื่องนี้
อันดับแรกคิดว่าการเล่าเรื่อง แม้ว่าเนื้อเรื่องแบบนี้ค่อนข้างจะเห็นได้เกร่อ แต่ก็มีการนำเสนอด้วยเมนูอาหารควบคู่ไปพร้อมการเสียดสีไปในตัว เนื้อเรื่องมันจะพาเราคิดไปว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มันจะเกิดขึ้นยังไง แล้วตัวเอกในเรื่องจะเป็นใคร ปลอมตัวมาหรือเปล่า หรือมันแค่การแสดง? อะไรแบบนั้นทำให้รู้สึกว่าต้องเอาใจช่วยว่ามันจะลงเอยกันแบบไหน
อันดับถัดไปคือนักแสดงหลัก ที่เล่นถ่ายทอดอารมณ์กันได้ดี อย่างที่บอกหนังไม่ค่อยเกริ่นที่มาที่ไปเท่าไหร่ เปิดเรื่องมาก็เห็นพระเอกนางเอก ที่ดูแล้วช่างไม่เข้ากันยังไงชอบกล โดยเฉพาะนางเอก Anya Taylor-Joy เล่นให้รู้สึกได้เลยว่าไม่ใช่คนแพงๆ โดยเฉพาะการพูดจาจะรู้ได้เลยว่าต่างจากกับแขกคนอื่นๆ รวมถึง Ralph Fiennes เล่นได้เป็นเชฟได้โรคจิตเย็นยะเยือกและดูเป็นผู้นำลัทธิได้ดีจริงๆ
หากชอบหนังจิตๆ ระทึกขวัญเบาๆ พร้อมการเสียดสีสังคม ไม่ได้เน้นฉากเยอะแยะ แต่เปลี่ยนองค์ด้วยเมนูอาหารแทน นับว่าเป็นเรื่องนึงที่น่าสนใจที่จะลองดู แล้วจะไม่เสียดายเวลา 106 นาทีอย่างแน่นอน ที่ตอนนี้มีใน Disney+ แล้วครับ
ตัวอย่างหนัง The Menu : เมนูสยอง
อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่ถ้าเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
